Bratysława

https://www.alltrails.com/explore/map/12-14-08-2023-bratislava-45645a2?u=m&sh=qek9hh

https://photos.app.goo.gl/FqycCMrCfzhwsCHKA

Nieuchronnie zbliżający się długi weekend oznaczał nieuchronnie zbliżający się długi trip. Problemy jednak były dwa: po pierwsze jakaś infekcja, zatkany kinol, osłabienie, ogólnie organizm chodził mi na 3 cylindry, brakowało mocy. Może to sprawka Eris? Najnowszy waria(n)t Kovida, gdyby ktoś nie był na bieżąco z wariantami wirusów. Drugi to to, że 15 sierpnia chciałem pojechać na defiladę do Warszawy. Ostatecznie wyszło tak, że słaby organizm nie stał się wymówką dla długiej trasy, a na defiladę niestety zabrakło miejsca w grafiku. A zaatakować postanowiłem Bratysławę, jako że ostatnio nie udało mi się tam dotrzeć. Mając na uwadze ww. infekcję postanowiłem skrócić nieco trasę - podjechać PKP i wystartować z New Targu. Tak naprawdę miałem jeszcze plan B, polegający na tym, że zaoszczędzone 60km na starcie pozwoli wydłużyć nieco trasę. I że z Bratysławy polecę na Wiedeń. Lub przed Bratysławą zaliczę jeszcze Gyor (HU) - jeszcze nie byłem. Yhy. Polecę. Zaliczę. Nom. Ledwo doczołgałem się do Bratysławy :D Tzn. nie czołgałem się przez 390km. Przez pierwszych 300 jakoś to szło, była przyjemność z jazdy. Potem odcięło mi moc, tak że tylko ostatnich 90km było wymęczone, siłą woli.

A wycieczkę zacząłem dość wcześnie jak na mnie, budzik obudził mnie o 6.00. Tak żeby wyruszyć o 6.20, pociąg o 6.50. Na szczęście zorientowałem się że pociągi Krk-Zakopane zatrzymują się na bliższej mi, niedawno wybudowanej stacji Kraków-Podgórze. Bo już chciałem wstawać 5.00 i dymać na Krk Główny na pociąg o 6.30 :D Gdy nadjechał pociąg, przypomniałem sobie że jazda pociągiem do Zakopanego w początek długiego weekendu nie jest mądrym pomysłem. Opóźniony i nabity na full. Udało się wepchać po sprawdzeniu 3 czy 4 drzwi. No nie da się ukryć że tłok generowali w dużej mierze rowerzyści, a dokładnie to ich rowery ;) W okolicach jednego tylko wejścia Pani Konduktor naliczyła ich 26 sztuk! W całym pociągu mogło być ze 3 razy tyle. Co jednak najważniejsze ludziom nie brakowało dobrego humoru, i z uśmiechem na twarzach podawali górą rower, ponad morzem rowerowego złomu, gdy ktoś potrzebował wysiąść :D Gdy jednak ktoś chciał iść to toalety to już tak różowo nie było. Trzeba by przenosić ludzi ponad tym rowerowym złomem :D A może to nazwa pociągu tak poprawiała humor całemu towarzystwu? „Luxtorpeda” tak zwie się ów połączenie. Ani to lux, ani torpeda :D Syryjscy imigranci w takich warunkach podróżują żeby się dostać do Francji. W New Targu pół godziny opóźnienia, tak że 100km z hakiem trasa zajęła Luxtorpedzie 3 godziny :) Ogólnie to założenie jest też dziś takie, żeby pojechać do tej Bratysławy trochę innymi drogami. Bo zawsze jeżdżę tam jedną i tą samą trasą, Chyżne – D. Kubin – Żylina – Trenczyn – Trnava. Tak więc na początku w New Targu muszę odnaleźć początek słynnej trasy rowerowej do Trzciany. Wstyd przyznać, ale jeszcze nią nie jechałem, i zawsze cisnę krajową 7ką na Chyżne. Początek trasy zlokalizowałem, widzę go za zamkniętą bramą. Jakiś wieśniak pewnie zagrodził, żeby ludzie mu nie jeździli prywatną drogą, w jego prywatnym mieście, w jego prywatnym świecie. Tak więc ze 3km musiałem nadłożyć naokoło. Sama ścieżka rowerowa to naprawdę extraklasa, jak w Austrii jakiejś. Idealnie gładka asfaltowa alejka, płynnie i zwinnie poprowdzona przez pola, lasy, wzgórza Nowotarsko – Orawskiej krainy. Jest pewien haczyk – dlatego jest tak pięknie, równo i gładko bo idzie ona śladem zlikwidowanej linii kolejowej… No to już nie jest fajne. Brakuje tego połączenia kolejowego N. Targu z Trzcianą. Po prostu idzie po dawnych nasypach i wiaduktach kolejowych. W jednej z dawnych stacyjek urządzone jest natomiast bistro dla rowerzystów. Dużo różnej klasy bikerów, w tym również tych niedzielnych oraz rodzin z dziećmi, których zapewne cieszy brak ostrych podjazdów. Widoki piękne, pogoda takoż, ale jakoś niemrawo mi ta jazda idzie. Po chwili uświadamiam sobie dlaczego. Dzięki temu łagodnemu wyprofilowaniu można nie dostrzec że do granicy PL/SK cały czas delikatnie wspinamy się do góry. Po przekroczeniu granicy, gdy leci się bez wysiłku 40ką, wszystko się wyjaśnia. W każdym razie polecam ten odcinek, muszę więcej pojeździć trasami VeloCośTam. Na pewno jest to ciekawa odmiana od moich „ścieżek rowerowych”, o dwu- lub trzycyfrowych numerach (drogi krajowe/wojewódzkie po prostu). Od Trzciany póki co jadę starym szlakiem, ścieżką rowerową nr 59 ;) Również bardzo fajna, meandruje ona pomiędzy górami doliną rzeki Oravicy, a potem rzeki Oravy. Fotka mojego ulubionego zamku w Oravskim Podzamczu, dwa niewielkie podjazdy i już Dolny Kubin. Pora zrobić tanie mniej drogie zakupy, bo skończyły mi się kanapki i picie. Oraz zaaplikować drugi raz krem z filtrem, bardzo ważne żeby o tym pamiętać. Mijam Kralovany - dobrze znane mi miejsce, za sprawą częstych tutaj przesiadek na stacji kolejowej. Tutaj też rzeka Orava wpada do Wagu. A ja zwykle jadę za biegiem Wagu, do Bratysławy. Tym razem jednak zrobię inaczej. Skręcę na Martin i polecę pojadę przez Prievidzę, Topolczany. Chyba jeszcze nie jechałem przez te miasta, a ilość km podobna jak przez Żylinę i Trenczyn. W międzyczasie się zobaczy czy prosto do Bratysławy czy jakiś skok w bok, np. na ten Gyor. W Martinie udaje mi się nie zapomnieć o zakupach przed nocą. Oraz wciągam wreszcie ciepły posiłek - zasłużonego kebaba. Na scenie na rynku jakaś impreza. Rozbawianiem ludzi zajmują się głównie trzej żule, tańczący w rytm muzyki :) Powoli zbliża się noc. Nie zapowiada się ona tak ciepło, jak w czasie lipcowych upałów. Jazda z gołą klatą raczej odpada. Zastanawia mnie co ubiorę na głowę bo zapomniałem czapki pod kask. Do wyboru mam: koszulki, majtki, materiałową siatkę, foliowe worki i kąpielówki. Stanęło na tych ostatnich. Czapka to to nie jest, ale zapewnia jakąś ochronę głowy i uszu przed pędem zimnego powietrza. Krajobraz płynnie, ale zmienia się. Docieram wszak na południe Słowacji. Tak że najwyższe szczyty górskie zostawiam za plecami. Mniejsze (pa)górki towarzyszyć mi będą prawie do końca, ale głównie tylko jako widoki na horyzoncie, droga będzie coraz to bardziej płaska. W okolicach Prievidzy jedna z ostatnich, niewysoka górka, przełęcz. Po drodze ciekawostka. Na zupełnym odludziu, w niczym niewyróżniającej się wiosce wyremontowany przystanek autobusowy (to jeszcze można zrozumieć), oraz zasilaną energią słoneczną „automat”. Z gniazdkami do ładowania wszy-stkie-go. Jest USB 5V 1/2A, jest zapalniczka 12V i gniazdo 230V niczym w domu. I to wszystko razy dwa, i akumulatory też chyba dwa. I elektryczna pompka, i jakieś turystyczne komunikaty głosowe (nieaktywne). Najciekawsze jest natomiast z tyłu automatu. Automatyczny defibrylator! Na pewno uratuje niejedno życie, gdy ktoś dostanie zawału akurat na tym przystanku, akurat w tej wiosce. Ja z defibrylatora jednak nie korzystam, jeszcze jako tako jadę. Korzystam natomiast z USB, i w czasie odpoczynku dobijam telefon o 10%, obniżając napięcie w aku automatu z 13,1 na 12,8V. Prievidza, Partizanskie, Novaky. Takie mijam miasta, ale mało co z nich zapamiętałem. Ogólnie dość przemysłowe okolice, sporo kominów i buchających parą wodną chłodni kominowych. Z jednego takiego obłoku kropił nawet mały deszczyk. Utkwiła mi tylko w pamięci, oraz również na zdjęciu jakaś płaskorzeźba/pomnik, zapewne z poprzedniego ustroju. Chyba w Prievidzy. Gwieździsta sierpniowa noc oznacza spadające gwiazdy. Jedną widziałem, i pomyślałem sobie pewne życzenie (tajemnica jakie). Przed świtem chłód taki, że zakładam na wierzch drugi kurtalon. Do Topolcanów dojeżdżam o poranku, tak że niewysokie tempo spada coraz bardziej. Coraz więcej odpoczynków i drzemek na przystankach. Temperatura szybko wzrasta, dzień zapowiada się upalny. Za to pogoda 100% stabilna, prognozy zgodnie mówią o 0% szans na burzę. Gyor jak i inne plany wydłużenia trasy dawno odchodzą w niepamięć. Celem jest dowlec się do Bratysławy i nie skonać po drodze. W Topolczanach szukam jakiegoś gastro, ale dziura straszna, w niedzielę wszystko pozamykane. Zbieram siły leżąc pół godziny nad rzeką w cieniu, a jakże, topoli, ale niewiela to daje. Ewidentnie trzeba zjeść coś ciepłego. Mija doba od wyjazdu, a na liczniku raptem 250km… Katastrofa, moja norma to 300+ w ciągu pierwszej doby. Ale j/w, jakaś infekcja mnie męczy, śpiki i ropa z zatok. Zamiast Węgier odbijam w prawo, na Hlohovec. Można było tam pojechać krótszą drogą, trzycyfrówką, ale nie byłem zdecydowany co do dalszej trasy, i teraz muszę trochę nadłożyć. Przed Hlohovcem trzeba wciągnąć mały podjazd, na tej cholernej, rozgrzanej patelni bez drzew. Hlohovec to również przemysłowe okolice. Wielkie zakłady chemiczne, a niedaleko widać chłodnie kominowe elektrowni, jeśli się nie mylę – atomowej. W końcu jest jakieś otwarte bistro. Wciągam dużego burgera i równie dużego Monstera. Pani przygotowuje mi posiłek, po czym zamyka lokal, i odjeżdża swoim starym BMW. A teoretycznie ciągle otwarte, do wieczora. Tak że szczęście mi dopisało. Hamburger stawia mnie na nogi na parę kilometrów, ale ogólnie to nie jest to TdF. Za Hlohovcem dobijam do znanej mi ścieżki rowerowej szosy nr 61, którą zwykle jeżdżę na Bratysławę. Zaraz jest też znana mi skądinąd Trnava ;) Odpoczynek w cieniu drzew. Wychodzę na ostatnią prostą, ~30km, ostatnie miasteczko Senec, i Bratysława. Trochu przyspieszam, ale już nie siłą mięśni a raczej siłą woli. Chcę po prostu jak najszybciej zanurzyć w ciepłej wodzie Złotych Piasków (zalewy na przedmieściach miasta). Jak będę się tak wlókł to mnie noc zastanie, i woda będzie zimna. Tylko ta woda mi w głowie. Zrzucić przemoczone od dwudniowego potu szmaty i wskoczyć do wody. Tylko to mnie teraz napędza. Ostatnia drzemka na poboczu drogi, Senec, wyblakła od Słońca tablica „Bratyslavski samospravny kraj”. Reanimacja na stacji OMV za pomocą energetyka i lodów, tylko to jestem w stanie teraz przełknąć. Bratys…. A nie. Ku*wa nie. Jak człowiek ma trochę sił jeszcze to drogowcy postanowili remont tera robić i jest parę km zradełkowanej nawierzchni. Bratys…. tak, Bratysława :) Dochodzi 18ta. 330km w 32h. Średnia ok. 11km/h brutto. Czem prędzej w prawo, na Vajnory. Tak się nazywa tak naprawdę zalew po prawej, ten bardziej dziki. Złote Piaski to ten po lewej, bardziej urządzony pod turystów. Znajduję wolne zejście, bez ludzi nad wodą. Zanurzam się ciepł… chłodnej już jednak wodzie. Chyba zdążyłem w ostatniej chwili z tą kąpielą. Trzeba wchodzić powoli, żeby nie dostać szoku jakiegoś. Co za ulga. Znowu podgląda mnie ciekawska, zboczona kaczka. Zawsze gdy się tu kąpie podglądają mnie kaczki. Nie wiem dlaczego. Tyle dobrze, że nie kaczory. Przebieram się w czyste ciuchy, czas ustalić plan zwiedzania/plan powrotu pociągiem. Ale nie, jednak nie. Nie mogę sobie odpuścić. Jeszcze druga kąpiel, w drugim zalewie, we właściwych Złotych Piaskach :) Tam jest też plaża nudystów. Czyli starych grubych 60-letnich dziadów i pomarszczonych 70-letnich bab, którym odbija i nie mają co ze sobą zrobić, i łażą na golasa. Umyłem też łeb robiąc fryzurę „na podróżnika rowerowego”. Gdy zażyłem po raz drugi ochłody, czas ruszać do centrum. W sumie na razie to kierunek dworzec, hlavna stanica. Bo przez neta nie da się kupić biletu na rower. Jest niedziela wieczór, powrót raczej jutro o świcie. Pewną opcją powrotu jest pociąg o północy do Kralovan, potem kolejny, i o świcie w Trzcianie. Z Trzciany do New Targu 40km znowu tą fajną ścieżką rowerową, i ostatni pociąg New Targ-Krk. Ale odpuszczam, nie mam siły na te 40km. Chcę też sobie na spokojnie pozwiedzać Bratysławę. Zwiedzam na razie przejazdem, blokowiska, osiedla domków, wielkie parkingi centrów handlowych. W zasadzie jadę na pamięć na ten dworzec, GPS nie potrzebny. W końcu jest charakterystyczny podjazd pod stanicę. Na górze równie charakterystyczny budynek dworca (z poprzedniego ustroju), a przed nim wielka pętla autobusowa/trolejbusowa/tramwajowa. Cała zastawiona czerwonym taborem komunikacji miejskiej. Zanim kupię bilety ewidentnie muszę kupić coś do jedzenia. Niedziela wieczór nie daje wielkiego wyboru. Ulubiona buda z burgerami na dole, przed podjazdem pod dworzec zamknięta. Zadowalam się taką sobie bagetą z szynką, tak sobie podgrzaną w mikrofalówce. Kupuję bilety, o 6.20 pociąg do Żyliny, i potem drugi do Bogumina (Czechy, zaraz koło polskiej granicy). Ostatni bilet, z Bogumina (lub Chałupek, po drugiej stronie CZ/PL granicy) zostawiam sobie na potem. I to był dobry wybór. Byłbym ponad 100zł w plecy, a tak będę „tylko” kilkadziesiąt zł w plecy. Dlaczego – o tym potem. Na razie zajmijmy się zwiedzaniem. Na pierwszy ogień, póki jeszcze trzymam się na nogach – wzgórze zamkowe. Trochę jest do podjechania. Jakieś tam fotki zamku i wielkiej flagi Słowacji, ale nie mało co z nich wyszło… Jak się oszczędza i kupuje telefon za 650zł to potem zdjęcia są jakie są. Ze wzgórza, pełnego bogatych willi i posiadłości pięknie widać też panoramę miasta, pełną coraz większej ilości wieżowców. Na zdjęciu widać mało co. Strooomy zjazd w dół. Fotka na tle słynnego mostu SNP, drugiego obok zamku symbolu Bratysławy. Przejeżdżam tymże na drugą stronę Dunaju. Poza centrum gdzie jest niewielki zgiełk (noc ndz/pon) to Bratysława jest cicha i spokojna, rozbrzmiewa tylko koncert chrząszczy. To z czym kojarzy mi się nocna Bratysława i Wiedeń to właśnie te grające chrząszcze. Widocznie taki klimat że tyle ich tu jest. Zawsze też ciekawią mnie też rosnące tu drzewa z liśćmi na długich pędach. Jest to gatunek niespotykany w Polsce, lub spotykany bardzo rzadko. Park, drzemka. Powrót z powrotem na północny brzeg starym mostem, tym chyba jadę pierwszy raz. Znowu na drugą stronę Pristavnym Mostem. Ten właśnie most, a nie SNP, robi na mnie największe wrażenie. Bo jest po prostu ogromny. Na górnym poziomie jezdnia 2x3 pasy, na dolnym 2 tory kolejowe i z boku kładka dla pieszych/rowerzystów. Pomiędzy dwoma poziomami ogromna kratownica, wysoka na chyba z 8 metrów. Cały most chyba z 25 metrów ponad rzeką/zaroślami na brzegach. Tak że konstrukcja sięga koron drzew. A z obu stron prowadzą na niego plątaniny gigantycznych, betonowych estakad wspartych na wielkich filarach. Do tego wyrastające z zarośli 30m słupy z bill-boardami, tak żeby było je widać z jezdni mostu. A pomiędzy belkami kratwonicy widok na żurawie portu na Dunaju, i wieżowce centrum miasta. Lubię jeździć tym mostem. Pozwiedzałem jeszcze centrum z wspomnianymi nowiutkimi wieżowcami, podrzemałem na ławeczkach. Km za wiela nie zrobiłem, może ze 40 w ramach zwiedzania miasta. Bo już autentycznie opadałem z sił. Tak że ostatnich kilka km po prostu zrobiłem spacerkiem. Wsparty o kierownicę roweru, niczym 100-letni dziad o swój balkonik :D Doczłapuję na dworzec, ciepła noc dobiega końca, wstaje nowy dzień. Robię ostatnie fotki, resztką sił wnoszę rower po schodach. Wrzucam rower do pociągu, konduktorka zamyka go w „komórce” na rowery i bagaże, zwalam się na fotel i idę spać. W Żylinie wytaczam się na dworzec. Pół godziny do odjazdu. I numer ten co kilka lat temu, gdy wracałem z ataku na Wiedeń. Spier&)#$^ mi pociąg. Jak? Nie wiem. Był na tablicy że odjeżdża z nastupiste (peronu) pierwszego o 8.34. Minęła 8.34, pociąg nie nadjechał. Zniknął za to z wszystkich tablic, tych wewnątrz dworca też. Jakby był opóźniony to by wisiał dalej na tablicach z godz. 8.34 i podanymi minutami opóźnienia. Być może była zmiana peronu, o czym powiadomili przez głośniki po słowacku, a ja nie słuchałem uważnie… Zresztą cały dworzec jest w remoncie i jakieś komunikaty o zmianach w peronach i odjazdach. W ten sposób przepadło mi kilkanaście Euro. Następny jest Leo-Express. Odjazd 9.02, +55minut opóźnienia, czyli o 10tej. Kupuję bilet przez neta. Tym razem pociąg mi nie uciekł, słuchałem uważnie komunikatów. Przynajmniej pierwszy raz przejechałem się Leo-Expressem. Prywatny czeski przewoźnik który obsługuje trasy charakterystycznymi, czarnymi składami. No to jest to poziom wyżej, niż polska LuxTorpeda :) Szerokie fotele, mnóstwo miejsca, konduktor jest też „kelnerem” i roznosi gorące napoje i różne przekąski. Jest też „security”, czyli ochroniarz który zajmuje się głównie sprzątaniem i noszeniem wielkich worów ze śmieciami. Jakby nie patrzeć - ochrania pociąg przed brudem. Do Bogumina docieram o 11.25. Mam na celowniku pociąg do Krakowa o 11.34. Zdążam z zapasem, bo ten też opóźniony, o 25 minut. Kupuję bilet w pociągu – to właśnie tutaj NIE STRACIŁEM drugi raz 50zł. Nie kupując biletu na wcześniejszy, inny pociąg, na który bym nie zdążył. Jadę zaś expresem Porta Morawica z Grazu (A) do Przemyśla. Załapuję się na miejsce siedzące w wagonie I klasy. Tj. miejsce siedzące na podłodze, w przedsionku wagonu I klasy ;) W sumie nawet komfortowe – austriacki luksusowy wagon z panoramicznymi oknami zachodzącymi na dach, więc nawet w przedsionku jest miękka wykładzina na podłodze. Większy komfort niż w klasie II na fotelu. Bo tam nie działa klima. A tu wystarczy leniwie ruszyć nogą i fotokomórka automatycznie otwiera drzwi od luksusowego przedziału I klasy, i wpada trochę chłodnego powietrza :D Komunikat o pożarze na stacji w Rybniku czy gdzieś tam, nie wiadomo kiedy pojedziemy dalej… Na szczęście tylko +15minut opóźnienia. Do Krk EKSPRES dowlókł się koło 15tej…

Udana wycieczka. Pomimo słabości udało się osiągnąć cel minimum, tj. Bratysławę. Zaliczyć nowe drogi, nowe miasta, coś tam pozwiedzać, wykąpać się, nie zasłabnąć, nie usnąć na rowerze, przejechać się LeoExpressem. Jak na ironię objawy ustąpiły dzień po trasie, we wtorek. Bratysława zawsze spoko.

6.20 (sb) - 15.35 (pon)