Nad Morze :)

https://www.alltrails.com/explore/map/9-11-05-2021-nad-morze-f514cec?u=m

https://photos.app.goo.gl/qdbEkMtvX5GKXGFG8

Niedokończone sprawy ;) W ub. roku miałem jechać nad Morze we wrześniu ale plany te pokrzyżowała gleba 100-lecia i zwichnięcie kolana. Co się odwlecze to jednak nie uciecze. Akurat trafiło się piękne okienko pogodowe tej niespecjalnej wiosny, biorę więc wolne na pon/wt, w sobotę wysypiam się na zapas i startuję niedzielnym rankiem. Plan w głowie chytry i szalony - nad Morze w maju!

Jest bardzo ciepło. Przed wyjazdem z miasta jadę już całkiem na krótko, taki gorąc. Z popasu pod piekarenką w Zielonkach tym razem nici, zamknięte – niedziela. Za wyjazdem z Krakowskiej aglomeracji pełnię sił pokazuje wiatr. Zapowiadany prognozami, silny południowy wiatr który towarzyszył mi będzie aż do granic Pomorza! Idzie bardzo sprawnie. Moc, energia, adrenalina. Motywacja, determinacja, endorfiny. Błyskawicznie nawijam na koła pagórkowaty asfalt Jury K-CZ. Skała, Wolbrom, Pilica, Pradła, Lelów, nawet nie ma co pisać na ten temat. Km po prostu znikają. W Drochlinie zjeżdżam z DW794 w skrót bocznymi drogami do Gidli. Przyrów, Święta Anna, Garnek, Skrzypiec, znam te nazwy na pamięć, zawsze lecę tędy na Łódź. Przyroda pięknie budzi się do życia, dokoła soczysta zieleń trawy (i miejscami drzew), śnieżna biel kwiatów i błękit bezchmurnego nieba. Pierwsze 100km zajęło mi 5h45min, co jest dla takiego turysty jak ja dobrym czasem. Skrót kończy się, wskakuję z powrotem na wojewódzką szosę. Zdjęć pięknych dębów w Gidlach & Pławnie tym razem zabraknie. Tym razem nie miałem w ogóle głowy do zdjęć, zdjęcia są byle jakie. Miałem za to głowę do jazdy :) Jazda szła OK. Zmieniam drogę na DK1. Jest i Radomsko, pierwsze większe miasto na trasie. Zdjęcie bardzo charakterystycznego Radomszczańskiego kościoła i ratusza – byle jakie, taki tam tylko selfiaczek. Wiatr duje aż miło po bezkresnych równinach woj. Łódzkiego. A stara „jedynka” dużo bardziej ruchliwa niż zazwyczaj. Nic dziwnego, zwykle jadę ten odcinek wieczorem, gdy ruch jest mniejszy. Teraz jest popołudnie. Góra Kamieńsk i elektrownia w Bełchatowie na horyzoncie za dnia to jest dla mnie rzadki widok. Zawsze widuję je albo w nocy albo o zachodzie Słońca. Na szosie jakiś wypadek i zablokowany ruch, ale dla roweru to nie problem, omijam leśną ścieżką. W Piotrkowie o 19tej, ciągle jeszcze widno. Szybka fotka ciekawego ronda, i dalej, na Łódź. Krajobraz powoli zmienia z wiejskiego na taki bardziej przemysłowo-magazynowy. Zaczynają się przedmieścia wielkiej Łódzkiej aglomeracji. Magazyny, góry kontenerów, skupy palet, salony samochodowe, dealerzy ciężarówek, maszyn rolniczych, składy budowlane, hurtownie tkanin itp. itd. Jeszcze tylko wielkie centrum handlowe „Ptak” (:D), węzeł autostradowy, i jest Łódź. 200km w 11h15min, pięknie. Pozwiedzałby bo coś więcej, powłóczył się po mieście ale szkoda czasu, Morze czeka. Robię więc tylko zakupy na noc, wciągam kebaba a zwiedzanie ograniczam do przejazdu Pietryną na całej jej długości. Po 23ciej opuszczam Łódzki pierdolnik. Po lewej towarzyszy mi ciągle słynna linia tramwajowa, biegnąca niegdyś aż do Ozorkowa. Aktualnie jest w remoncie, ale tylko do Zgierza. Do Ozorkowa tramwaje już od jakiegoś czasu nie jeżdżą. Zostały zdezelowane, zarośnięte tory, ogolone z drutów trakcyjnych słupy i pobazgrane, zardzewiałe wiaty przystankowe. Smutny to i przygnębiający widok. Całe zresztą te okolice są jakieś takie mocno depresyjne. Może tak być również za sprawą tego że zawsze mijam je nocą. Przejeżdżam przez Czarnobyl Ozorków, znaczy się. Pusto, głucho, biednie, taka Polska B ewidentnie. Łęczyca to już w ogóle. Remont drogi robią w mieście, krajowej 91ki. Obok zbudowali nowiutki, szeroki na kilka metrów, ciąg pieszo-rowerowy z fazowanej kostki Dauna, z pięknie namalowanymi białymi ludzikami i lowelkami. Niby 2021 rok ale a Łęczycy to ciągle chyba 2001, tak mi się wydaje. Opuszczone ruiny więzienia na przedmieściach tylko dopełniają krajobrazu. Dlatego też cisnę ile wlezie, aby zobaczyć piękne wschód Słońca w Kuj-Pomie. Zupełny brak oznak senności, jestem wypoczęty, zregenerowany, wyspany i nakofeinowany. Pierwszą noc i drugi dzień przejadę bez jednej minuty drzemki! Ta będzie potrzebna dopiero drugiej nocy. Droga w remoncie i ruch wahadłowy ale jest noc i pustki, ignoruje więc czerwone światła, a jak coś jedzie na czołówkę to zjeżdżam na bok. Krośniewice objeżdżam obwodnicą, gdzie swego rodzaju ciekawostką jest przejazd kolejowy ze szlabanami. Przecinający dwupasmową szosę, 2+2 O.o. W Kuj-Pomie melduję się przed świtem, o 3.45. No to jest po prostu rekord świata. A przynajmniej mój rekord ;) Zgodnie z planem wschód Słońca oglądam nad polami i mokradłami Kujawsko-Pomorskiej Ziemi. Malowniczy zalewik w Lubniu Kujawskim o poranku widzę pierwszy raz, zwykle jestem tutaj… po południu. Jeszcze tylko Kowal, miasto w którym urodził się król Kazimierz Wielki, i jest Włocławek. A w nim piękny, charakterystyczny most nad szeroko rozlaną Wisłą. Tyle ze zwiedzania, Morze czeka. Wspinam się na niewysokie wzgórze (Św. Gotarda) po drugiej stronie rzeki i siadam na ławeczce na szczycie, z myślą że może się zdrzemnę. Ale nie chce się. Więc tylko sobie odpocząłem. W międzyczasie ociepliło się. Z Włocławka krajową 67 na Lipno. Ogólnie Kuj-Pom szosy bardzo przyjemne, generalnie mało ruchliwe i na ogół bez uprzykrzaczy jazdy w postaci ścieżek rowerowych. Jedyny mniej przyjemny odcinek, krajowa 10ka Lipno-Kikół omijam bocznymi drogami które wypatrzyłem na GPSie. Wiatr ciągle pomaga, km szybko ubywa. Nie wiem co musiało by się stać żebym nie dojechał nad to Morze. Chyba musiał by mi spaść na łeb Chiński „Długi Marsz” który właśnie jakoś teraz gdzieś tam wchodzi w atmosferę. Kolejny checkpoint to Golub-Dobrzyń, mieścina słynna za sprawą zamku który na wzgórzu góruje nad okolicą. Krajobrazy północnego KujPomu są bardzo urocze. Urozmaicona (jak na północ Polski), pagórkowata rzeźba terenu pełna jest małych jeziorek. Które wespół z zagajnikami, żółciejącymi od rzepaku pól i kwitnącymi na biało sadami tworzą sielski widok. Ciekawostką jest ciągnąca się bezkresem z zachodu na wschód pełna wiatraków farma wiatrowa. Apropo wiatru – ten ciągle pięknie wspomaga. Z miasteczek przelatuję Wąbrzeźno i Radzyń Chełmiński i jest Grudziądz. No tu ze zwiedzania to sprawa jak we Włocławku, tylko most przez Wisłę ;) Fajnym skrótem, aleją obsadzoną starymi drzewami, biegnącą dołem, wzdłuż wału Wiślanego dojeżdżam do Nowych. Tam krótką acz stromą ścianką wspinam na wysoką skarpę na lewym brzegu rzeki i wskakuję z powrotem na DK 91. Gdzie zaraz tablicami po obu stronach drogi wita mnie Pomorze :) Gniew, zamek i widok na starówkę, no nad Morze to już rzut beretem. Zbliża się wieczór, robię zakupy tak żeby wystarczyły mi już do Gdańska. Energetyki, soki, wafelki, ciastka, tak właściwie to nie licząc tego kebaba w Łodzi całą drogę przejadę na suchym i słodkim prowiancie :) Z picia nic gorącego, same zimne napoje. Wiatr wreszcie ustaje ale do Gdańska już tylko kilkadziesiąt km. Słońce powoli zachodzi ponad lekko pofałdowanym horyzontem i zaczyna się druga noc w trasie. Widziałem spadającą gwiazdę (ew. chińską rakietę :D). Do Gdańska ostatnie 38km, tako rzecze drogowskaz. A tak naprawdę to mniej, bo wszystkie tablice z kilometrami przy szosach wskazuję dystans do umownego punktu centralnego miasta – którym jest zawsze Urząd Pocztowy nr 1 w danej miejscowości. Tak więc do granic, do tablicy z napisem Gdańsk może być nawet mniej jak 30km. Na razie jest Tczew. A zaraz potem Pruszcz Gdański. Przelatuję przelotówką, krajówką, szkoda czasu. Wreszcie zaczyna morzyć mnie senność. W Pruszczu drzemię z 45minut na przystanku aby zwalczyć pojawiąjąca się wreszcie senność. Godz. 00.58. GDAŃSK. !. Udało się! To był mój najszybszy jaki i najkrótszy strzał do Gdańska, nie pamiętam ile było km na liczniku przy tablicy ale około 560. Dłuuugi przejazd przez przedmieścia. No i wreszcie coś sobie pozwiedzam. Zaczynam od starówki. Długi Rynek (Długi Targ?!), zabytkowe bramy, żuraw, nie mogło zabraknąć foto pod fontanną Neptuna. Motława i zacumowane tam stateczki to formalność. No właśnie – stateczki. Bo szósty raz tu jestem i nigdy nie widziałem jakiejś wielkiej, pełnomorskiej jednostki. Takiej 200, 300 albo i 400m, bo i takie podobno tu zawijają. Z tymi statkami to jest problem taki, że wszelkie tereny portowe, stoczniowe są szczelnie ogrodzone, widoki zasłaniają góry kontenerów i żurawie a ja ciągle jestem nieprzygotowany gdzie szukać jakichś miejscówek do oglądania statków, albo jestem zmęczony i nie mam siły ich szukać. Sprawdzam neta i znajduję. Nabrzeże Nowego Portu z punktem widokowym. Prawie 10km w jedną stronę. Po drodze zwiedzam klimatyczne, industrialne portowo-przemysłowe tereny. Ładnych +-20km km nakręconych po mieście można by śmiało podciągnąć pod MTB. Dziury, doły, rozpadające się PRLowskie chodniki, układana przed wojną granitowa kostka, betonowe płyty na budowie osiedli jak i skróty leśnymi drogami, ścieżkami. Ale w końcu jest. Park nad morzem. Wchodzę na plażę, skąd jest tytułowa fotka :) A potem alejką zaliczam wspomniany punkt widokowy. Betonowe nabrzeże, z zieloną latarnią na końcu (na przeciwległym brzegu jest latarnia czerwona). No i... Statki ewidentnie jakieś tam są. Tyle że tak daleko że potrzebna lornetka…. Pewnie na złą godzinę trafiłem. No nic, zawracam. Plan wycieczki zakłada powrót do centrum, i może jeszcze na plażę – na Stogi. Układ kanałów i mostów w Gdańsku jest taki, że rowerem z Nowego Portu na Stogi jest 20km. Byłoby połowę mniej, gdyby słynny tunel pod Martwą Wisłą był dostępny dla rowerów. Czytałem o śmiałkach którzy przelecieli go rowerem na przypale, ale ja nie będę ryzykował. Ew. wtopa mogłaby znacząco podnieść już i tak wysoki budżet wycieczki. Pendolino 200zł, a mandat mógłby wynieść drugie tyle ;) Tłukę się na Stogi. Po drodze brakujące, niezrobione w nocy foto Żurawia i Sołdka. Na Stogach przygoda ta co zawsze – zgubiona droga w lesie, jazda szosówką po błocie i szyszkach, targanie z buta po piachu. Za to jakiś fajny bunkier znalazłem. W końcu jest plaża, z widokiem na sąsiadujący terminal przeładunkowy. Odpoczywam z godzinkę, pusto, przyjemnie. Woda na kąpiel za zimna, tylko się trochę umyłem. Wracam na dworzec, z popisującymi i piłującymi obręcze zapiaszczonymi hamulcami. Zwiedzam jeszcze to i owo, podziwiam pomorski nieład i pierdolnik. Tu jest trochę jak w Budapeszcie :) Tzn. fajnie. Jadę na dworzec, kupuję bilety na Pendolino. Odpoczywam sobie na peronie, aż tu ni stąd ni z owąd… J E B . Wybucha opona w autobusie (albo poduszka zawieszenia?). Tak po prostu, w autobusie miejskim który stoi sobie na przystanku. No jakiś dziadek 100 letni to by zawału dostał, taki huk. Powrót Pendolino szybki i przyjemny. Odjazd 14.50, w Krakowie 18.55. 5h5min. Jak dla mnie teleportacja.

Udana wycieczka, to był mój szósty raz na strzała nad Morze (oszukanego tripu do Piły i potem PKP do Koszalina nie liczę). Jest to zarazem najszybszy i jak i najwcześniejszy w sezonie trip nad Morze.Najszybszy bo dotarcie zajęło mi niecałe 2 doby - jakieś 44h. Nad Morzem byłem przed świtem 3 dnia! Podczas gdy zazwyczaj jestem popołudniem lub późnym popołudniem! Czyli jakieś +-12h mniej mi zajęło. Wiem że wiatr był sprzyjający a pogoda stabilna, bez burz, ale nawet mimo to. Najwcześniejszy w sezonie bo 11 maja! Poprzedni rekord to 1 czerwca, w ub. roku. Dystans rekordowy co prawda nie jest, nie jest to 700 ani 800km, ale po przecież pierwszy raz w sezonie. Dobrze to wszystko rokuje :)

8.35 (ndz) - 18.45 (wt)

Zaliczone gminy: 1
Pomorskie: 1
Pszczółki