Wrocław

https://photos.app.goo.gl/bP9PZJKhhCikeh1XA

Zapowiadany na środkowo lutowy weekend pierwszy prawdziwy powiew wiosny nie postawił przede mną żadnego wyboru: trzeba ruszyć swoje tłuste, 90-kg dupsko gdzieś dalej. Cele, wartości na dziś przestawiają się następująco: Plan minimum: Wrocław. Optimum: Legnica. Porażka: Opole. Science-fiction: Zielona Góra ;) Przed wyjazdem poczyniłem pewne zmiany sprzęcie, w postaci zmiany opon. W miejsce losowej mieszanki Kendy z przodu i Mitasa zakupionego w trasie, w Połańcu na tyle wzułem komplet używanych 32mm Detonatorów. Używanych bo kupiłem je rok temu, na początku sezonu. Śmigałem na nich zachwycony lekkością toczenia dopóty, dopóki się na nie nie pogniewałem po serii snejków. Postanowiłem dać im drugą szansę. Nabiłem ostrożnie do niecałych 6 barów, z nadzieją aby jeszcze raz poczuć tę przyjemną lekkość zapierdalania :)

Spać położyłem się wcześnie, więc wstawszy bez wspomagania budzika o godz. 4 minut 45 nie byłem w stanie kontynuować nocnego wypoczynku. Trzeba ruszać. Zanim się jednak wygramoliłem, dokończyłem pakowanie, wypiłem herbatkę itp. na zegarze była już 5.35, ale dalej za ciemności. Jak by się tak nie guzdrać to +0,5h można zaoszczędzić. Czyli w trasie np. zachciało by mi się spać 10km dalej. Albo zimo zrobiło by się 10km dalej. Itp. itd. Wahałem się na wyborem drogi na Śląsk. Standardowe warianty są cztery: DK44 na Oświęcim, DW 780 na Libiąż, DK 94 na OIkusz i DK 79 na Trzebinię, Chrzanów. Najkrótsza, najszybsza i najbardziej oczywista jest ta ostatnia, i to ją często (za często) wybieram. Jechałem nią tydzień temu, myślałem więc że teraz może na Libiąż by pocisnąć? Przelatując przez miasto Alejami tak się jednak rozpędziłem że kompletnie zapomniałem i podświadomie i tak wylądowałem na szosie na Trzebinię. Przed wyjazdem z miasta jeszcze tylko fotka krakowskiej wieży „Salwator Tower” (tak brzmi cały napis, tylko na zdjęciu jest ucięty). O co mi chodzi z tą „wieżą”, do czego zmierzam, wyjaśnię na końcu. Na wylocie z Krakowa zaczyna świtać. Poranek za miastem jest lekko mroźny i ponury a jezdnie mokre i śliskie. Taki typowy zimowo-syfiasty początek dnia po prostu. Jednak zanim wciągnę na przystanku pierwszą, śniadaniową bułę z kiełbasą rozpogadza się. Coraz mocniej operujące promienie Słońca opierają się na czarnym kurtalonie i przyjemnie wygrzewają plecki :) W Krzeszowicach jakaś tam pauza, w Trzebini za to nie. W pełni zaśnieżony jeszcze tydzień temu lasek w Dulowej dziś już niemal całkiem odtajały. Oj czuć tę przyjemną lekkość zapierdalania Detonatorów o której wspominałem :) Póki co jestem zadowolony. Tylko nie pękać mi tu proszę, w sensie snejka nie łapać. W Chrzanowie nie mogę oprzeć się i nie zrobić zdjęcia mojego ulubionego pomnika. On niemal zawsze załapuje się na zdjęcie gdy tylko przejeżdżam przez to miasto. W Jaworznie uwieczniam zaś na kliszy obraz tamtejszej niesamowicie rozbudowanej infrastruktury rowerowej, jak na taką dziurę to nienajgorszej jakości. Ale tu to chyba przekombinowali. Szkoda asfaltu i farby, lepiej było po prostu zrobić szerszą drogę. Pierwsza dziś kopalnia – również w tym mieście. Co prawda nieczynna, obudowana handlowym burdelem ale jednak kopalnia. Kolejne na mej dzisiejszej marszrucie miasteczko to Mysłowice. Gdzie zamiast jak zawsze skrzyżowania w centrum na fotkę załapuje się tym razem wjazd do miasta, w takim oto energetycznym klimacie. Przy kolejnej nieczynnej kopalni w ostatniej chwili udało mi się wyszarpać telefon z torby i złapać takie piękne bordowo-żółte bydlę. Między Mysłowicami a Katowicami DK79 rozszerza swój przekrój do n-pasów, ruch też przybiera na gęstości. Nieco abstrakcyjnie wygląda przy tej pełnej szybko mknących, lśniących samochodów arterii oddalone o 100m bagnistego trawnika, przedwojenne osiedle bieda-familoków. Na klimatycznym skwerku obok zasiadam przy stoliku zrobionym ze starych drzwi i wciągam kolejną bułę z kiełbasą. Temperatura już bardzo przyjemna, wrzucam więc do sakwy część zbędnej garderoby. Kilka kilometrów dalej a widoki jakże inne: zamiast przykopconych ceglanych ścian familoków – ściany lśniących, gładkich szyb Katowickiej korpo zabudowy. Czasu nie spędzam tu za wiele, szybko dalej, na Bytom. Bo plany dziś ambitne a całą dobę tak ciepło nie będzie. Oj nie będzie ;) Kolejny odpoczynek dopiero na rynku w Bytomiu, czyli już praktycznie na wylocie z górnośląskiej konurbacji. Jeszcze tylko kilka km zabudowań i zurbanizowany przemysłowo-kopalniano-drogowo-kolejowo-usługowo-handlowy kocioł GOPu skończy się a zaczną lasy i otwarte przestrzenie. Ostatnia górnośląska ciekawostka to taka oto figurka na jednym Zabrzańskim domu a ostatni element górnośląskiego „kotła” to węzeł drogowy i chyba energetyczny, zaraz za Rokitnicą. Od tej pory wiejskie tereny i małe miasteczka niczym nie będą przypominać już przypominać ostatnich 40km przejechanych de facto po jednym wielkim mieście. Mini atrakcja to stojący przy wodociągach w Karchowicach zabytkowy zawór. Na rurce o konkretnej, bo chyba z metrowej średnicy. Pierwsze mijane na tych odludziach miasteczko to Pyskowice. Na rabatach zasadzili już bratki – nie za wcześnie, nie umarznie toto? Ostatnie przed zmianą województwa miasto to Toszek. Ze swym charakterystycznym ratuszem z dwoma bliźniaczymi zegarami – na bogatości ;) Województwo Opolskie atakuję chwilę przed 16tą. Ciepło osiągnęło już chyba apogeum – 10 stopni ze sporym hakiem. Ale 15 nie ma. Od teraz temperatura będzie już tylko spadać. Toszecki ratusz z swymi dwoma zegarami to jednak nic przy stolicy ekstrawagancji takiej jak Strzelce Opolskie – tu mają nawet piramidę (!). Za Strzelcami Słońce chyli się już ku zachodowi. A właściwie to już zaszło. Gdy zacząłem hamować widziałem jeszcze maleńki brzeg jego tarczy, gdy wykadrowałem zdjęcie było już po ptokach. Z pauzy na przystanku (ekstrawaganckim przystanku) ruszam już z włączonymi lampkami. Na zdjęciu za wiela nie widać, ale przydrożna tablica pogodowa wskazywała temperaturę niecałych 7 stopni. I jest mi już trochę chłodno. Zagubioną w ciemnym lesie tablicę z napisem „Opole” osiągam o godz. 18.20. Jeszcze tylko fotka na słynnym opolskim Wiadukcie i czem prędzej udaję się centrum. Czem prędzej, z dwóch powodów: po pierwsze zimno będzie narastać, nie chciałbym do tego Wrocławia całą noc jechać. Po drugie, ważniejsze – żeby mi się czasem nie przypomniało że jestem zmęczony i żebym nie wpadł na durny pomysł uznania Opola za cel i zakończenia tu trasy. Pod pięknie iluminowanym opolskim ratuszem robię na szybko fotkę, wciągam ostatnie ciastka i ostatnie łyki soku. Z Opola uciekam zapomniawszy nawet zrobić zakupów – zemści się to potem łokrutnie. Do Wro ~80km. Zastanawiam się czy 80km zimną lutową nocą to dużo czy mało. Biję się myślami. Upewniam się, myślę życzeniowo, naginam fakty, przekręcam znaczenia, naciągam ku swojemu, zaokrąglam w dół. W końcu wypieprzam z frazy „80 km zimną lutową nocą” jeden tylko mało ważny, nic nie znaczący, pomijalny wyraz „zimną” i dochodzę do wniosku że to jest to tyle co nic :) Pozytywnie i bojowo nastawiony atakuję ciemne czeluścia Opolsko-Dolnośląskich zadupi. Ciemne ale nie zimne, bo przecież ten wyraz wypieprzyłem z mojej głowy, no nie? No właśnie nie. Bo w końcu przestaję się oszukiwać. Jest ciemno, zimno i domu daleko. Do tego głodno. Bo nie zrobiłem zakupów w Opolu. Morale spada na łeb na szyję. Toczę się zupełnie bez siły i wiary przez te pustkowia. Wkurwiam na licznik na którym nie chce przybywać kilometrów. Na horyzoncie nie widać żadnej oazy (świecących neonów stacji benzynowej). Ogólnie kryzys i dramat, syf i kiła, i mogiła. Jest Brzeg. Jest Orlen! A nie, jednak nie ma… Otwarte 24/7. Ale teraz akurat zamknięte, przerwa jakaś… To niech urwa napiszą że otwarte 23,5h na dobę a nie 24!

&%*$^$%^

Jestem bardzo zły i jeszcze bardziej głodny. Na szybkości robię zdjęcie kościoła, ratusza i szukam innej stacji w mieście lub całodobowego sklepu. Ale jak na złość jest tylko całodobowa apteka, ale ja nie jestem chory tylko głodny. No nic, do Oławy dyszka, tam na pewno coś będzie. Musi być. No i jest!!! Shell który ratuje mi życie. Dawać dwa hot dogi! „- są tylko duże”. Tak jakby był to dla mnie jakiś problem :D Nie jadłem od 50km. Dawać herbatę! „jest tylko kawa i czekolada”. Kawy nie pijam, wybieram więc gorącą czekoladę. Nie jest dla mnie w tym momencie żadnym problemem połączenie parówek, ostrego keczupu i słodkiej czekolady. Ważne że kalorie się zgadzają (i że te kalorie są gorące). I że wewnątrz stacji też ciepło. Z nowymi siłami wracam na ostatnią prostą. 20km. Kryzys mija, więc to już taka tylko formalność. Właściwie to już praktycznie jestem we Wrocławiu. Zaraz za Oławą widzę migające na czerwono kominy elektrociepłowni w podwrocławskich Siechnicach. Zawsze gdy jadę nocą do Wrocławia te kominy to jest dla mnie taka migająca w oddali latarnia morska dająca znak, sygnał, że do portu przeznaczania już niedaleko. No bo jest niedaleko. Kominy zbliżają się, stają się coraz większe aż w końcu mijam wspomniany zakład przemysłowy i mym zmęczonym oczom ukazuję się upragniona tablica. Wrocław! 2.30 w nocy. Rzecz jasna o Legnicy dawno już przestałem myśleć. W planach tylko zwiedzanie miasta i powrót pociągiem po 6tej rano. Sam wjazd do Wrocławia od tej strony taki trochę nietypowy. Bo niby jest tablica informująca o wjeździe do ponad 600-tys. miasta ale droga wlotowa ciągle wąska, jedna jezdnia, ruch mały, po bokach jakieś małe domki, laski, zadupia. W końcu pojawia się końcówka linii tramwajowej – pętla. Czyli jednak się zgadza, wjechałem do wielkiego miasta a nie do jakiejś tam Oławy czy innego Brzegu. Lokalizuję na GPSie dworzec i obieram na niego kurs. Gdy tylko wjeżdżam do starej części miasta zaczyna się dramat, czyli poniemieckie przedwojenne kocie łby. Ale nie jakaś jedna tam uliczka. One są w ilości ogromnej, większość mniej głównych ulic jest tym gównem wyłożona… Jadę ostrożnie, gdzie się tylko da korzystając z asfaltowych łat i plomb, ale i tak się obawiam o snejka w Detonatorach. Jest dworzec. A raczej Dworzec. Absolutna ekstraklasa jeśli chodzi o dworce, nie widziałem ładniejszego w Polsce. A przynajmniej ładniejszego tej wielkości, tej skali. Kupuję bilety, oganiam się od bezdomnych, wciągam barszcz z automatu, przywracam ciału właściwą temperaturę. I ruszam na zwiedzanie stolicy Dolnego Śląska. Inne niż zwykle zwiedzanie. Bo starówka, zabytki itp. mnie dziś nie interesują. Widziałem dwa razy. Dziś celem jest nowsze dzielnice miasta a właściwie to jeden budynek. Sky Tower. Ewenement w skali kraju. Wieżowiec o „warszawskiej” wysokości, ponad 200-m, poza stolicą! W żadnym innym polskim mieście nie ma takiego. Na żywo go nigdy nie widziałem. Już chciałem go szukać na GPSie ale niepotrzebnie – zaraz za dworcem dostrzegam błyskające podejrzanie wysoko czerwone światełka ;) To nie może być nic innego. Mijam plac budowy i zbliżam się do tego kolosa. Naprawdę robi wrażenie. Jestem już blisko, okrążam tą imponującą wieżę ale nie mogę znaleźć miejsca żeby jakiś kadr ładny sobie zrobić na jego tle. W końcu takie cuś wyszło. Takie se, wieża leci na bok, ale będzie musiało wystarczyć. To z czego ludzie się śmieją, że nie pasuje do niskiej okolicznej zabudowy to prawda. Statywik do tego zdjęcia stawiałem na starym ogrodzeniu jakiejś kamienicy ;) Ale czy to ważne? Przecież zawsze musi być ten jeden pierwszy, żeby potem mogły powstać kolejne wieżowce, i będzie to lepiej wyglądało. Napatrzywszy się na to cudo, mając jeszcze trochę czasu, i trochę km do dokręcenia (do 300) zwiedzam dalej. Jakieś tam bloki, parki, ogródki działkowe okrążam. Z ciekawostek jeszcze parking piętrowy ze ślimakiem wjazdowym. Jak żywo przypomina mi on scenerię z któregoś tam GTA, w które zagrywałem się za małolata. Jednak nie tylko w Hameryce takie fajne parkingi mają. No i ta migająca czerwonymi lampkami 200m wieża. Widzę ją ciągle, góruje nad drzewami, nad blokami, z każdego miejsca miasta chyba ją widać. Fajna sprawa. Zziębnięty zajeżdżam na dworzec z zapasem czasu i brakującymi 12km. Dokręci się po Krakowie. Na razie sadowię się w komfortowym, wagonowym ICku i drzemię. Za drzemki wybudza mnie piękny widok wschodu Słońca nad pobielonymi porannym szronem polami. Pociąg jedzie dłuższą i nieco pokrętną drogą, zamiast przez Śląsk: przez Częstochowę. Na Głównym po 10tej, a w domu przed 11tą.

Udana wycieczka, 300 jak na luty nie jest wynikiem złym. Oczywiście trochę żal tej Legnicy, ale ona nie ucieknie. Nawet Detonatory dały radę. Są już lekko zużyte więc jako następne planuję kupić coś podobnie lekkiego, gładkiego i szybkiego. A tym zdjęciem krakowskiego budynku na początku relacji chciałem zwrócić na niesamowitą zaściankowość miasta w którym przyszło mi żyć. W Krakowie „wieża” ma 50m wysokości, we Wrocławiu Wieża ma 50 pięter wysokości ;)

AVS 17,5 (chyba nie będę wpisywał średniej bo to nie ma sensu, te 17,5 wynika ze zwiedzania Wrocławia. Do Wrocławia było 18, do Opola 19)
3,93l (w tym 1,4l energetyka)
5.35 - 10.55